Par Hasard x NTGent Schouwburg

Theatermaker Bas van de Ven (finalist GSCF 2021) en gitarist/producer Lennert Klaui spelen onder de naam HEERSBEEST de voorstelling VERSNIPPERAAR, een muzikale dwaaltocht langs verschillende bureaus en figuren die allemaal zoeken naar iets om in te geloven.

Een chaotische, onvolmaakte en fragmentarische monoloog op muziek over de teloorgang van het verhaal. We betreden een magisch-realistisch universum, de schemergebieden van ons mens-zijn en zingen over meerstemmigheid, versplintering, identiteit, depressie, tussenwezens en twijfel. Altijd die fucking twijfel.

‘Duet tussen mens en drone’ is een experimenteel onderzoek, waarin Danielle Huyghe, Carolina Wilkinson en een drone een uniek partnerschap aangaan, die de verbeelding prikkelt en zo de grenzen van artistieke expressie verkent. De performance brengt het bewegend lichaam en innovatieve technologie samen om een visuele en emotionele ervaring te creëren die het publiek meeneemt in een wereld van unieke interactie. Zo nodigt het werk, het publiek uit om zich open te stellen voor nieuwe mogelijkheden van samenwerkingen tussen mens en technologie, en stimuleert het reflectie over hoe deze verbindingen ons begrip van expressie, autonomie en menselijkheid kunnen uitdagen en verrijken, in een steeds veranderende wereld. Fysiek gezien verkent “een duet tussen mens en drone” de emotionele en fysieke interactie en respons van de mens op de aanwezigheid van een drone.

Anonieme Ceremonies werd gebracht tijdens het Overlopers traject van het Shakespeare Is Dead festival en verkent het thema van verlies in de brede zin. Een intens en persoonlijke ervaring die universeel is. Ceremonies zijn praktijken die een gevoel van stabiliteit en veiligheid kunnen verlenen. Rouw wordt gekoppeld aan een ceremonie maar na het verlies volgen vele plechtigheden die gelinkt zijn aan andere levensgebeurtenissen. Hoe worden deze levensmomenten beïnvloedt door het rouwproces?

De aarde draait eens in de 23 uur, 56 minuten en 4,09053 seconden, de tijd van een omwenteling genoemd, en haar omtrek is ruwweg 40.075 kilometer. Deze snelheid is genoeg om alles wat op aarde bestaat weg te slingeren, ook al staan we stil op onze verschillende posities. Wat betekent het om echt te bestaan? Hoe kunnen we daar antwoord op geven door middel van een bewegende stijl?

Het dansstuk onderzoekt hoe we de interne en externe ruimte beïnvloeden door onze interne toestand als mens. Met natuurkunde in beeld, is gravitatie een interactiemechanisme dat de bewegingen van lichamen met massa regelt. Er zijn al sinds de oudheid talloze theorieën over gravitatie. Het is een kracht en deze trekt vallende voorwerpen naar de grond, maar mensen wisten intuïtief al dat er zoiets aan de hand was. Het echt baanbrekende aan de wet van de zwaartekracht was dat hij van toepassing was op voorwerpen van alle groottes, en stelde dat hoe meer massa een voorwerp had, hoe meer het andere voorwerpen aantrok.

Het eigenlijke verhaal: het is de zwaartekracht die ons vasthoudt en ons laat bestaan (een leven). Normaal gesproken worden mensen niet van de bewegende aarde afgeworpen. Maar omdat we met de aarde meedraaien, betekent dit dat we bestaan zoals de aarde.

Karlien en Natalie zijn twee Gentse artiesten werkzaam in verschillende kunstdisciplines. Karlien begeeft zich in een grijze zone tussen hedendaagse dans en circus. Natalie is een klassieke muzikant met affiniteit voor projecten die ook andere (dan het orkest) werelden bewandelen. Met veel goesting en enthousiasme en vooral veel wederzijds vertrouwen in elkaars expertise in het vak, slaan beide dames de handen in elkaar voor een experiment. Ze spelen met elementen uit Lyubov (Karliens solo in wording) en zoeken naar een boeiend evenwicht tussen improvisatie en partituur.

We kijken met onze ogen, we zien met de ogen van onze omgeving.

Poging tot portret. Maycken Verhulst wordt beschouwd als één van de grootste vrouwelijke kunstenaars uit de 16eeeuw, maar haar werk is compleet verloren gegaan. Als schoon- en grootmoeder van de Breugels speelde ze een belangrijke rol in hun opleiding tot schilders. Guillaume Maurel en Veroline Vanderbeek kijken met hun ogen naar deze bijzondere vrouw en vragen zich af met welke ogen ze zien.

In deze solo work-in-progress komen ongelijksoortige stemmen samen in wiegeliedgedichten, en repetitieve bewegingen uit klassieke balletvariaties die zich verspreiden over één lichaam om te spelen met betekenis en om vocabulair te transformeren. Terwijl het werk zich ontvouwt, ontstaat er een niet-lineair verhaal en gefragmenteerde, rusteloze schoonheid zet conventionele opvattingen over uiterlijk op losse schroeven. Door verwarring op te roepen en ruimte te creëren voor gevoeligheid, worden de banden met het verleden verbroken en wordt publieke intimiteit gevierd door het blootleggen van tedere, ongeziene delen.

Deze voorstelling biedt een kijkje in de romantische liefde vanuit een mannelijk perspectief met een seksueel open geest. Hallo Schatje, Adiós Amour probeert de oorsprong van de liefde te begrijpen vanuit een rationeel en historisch oogpunt. Uitgaande van de hypothese: Om ons compleet te voelen, moeten we één keer in ons leven liefhebben en bemind worden.

Schoonheid is een omhulsel. Ze is mooi, ze spreekt tot de verbeelding, maar vanbinnen lijkt ze leeg. Bij een aanraking spat de bubbel uiteen. De kern is onbereikbaar. HAAR is een muzikaal project, gebracht door Nathalie Van Meirvenne. Het vertelt een persoonlijk verhaal over hoe externe kritiek stelselmatig binnenkruipt in je systeem en als het ware een innerlijke antagonist wordt die jouw leven overneemt.
Ze brengt dit aan de hand van liederen via zang, fluiten en live electronics, begeleid door Jeroen Werbrouck op accordeon.