Par Hasard IV

Het werk van Audrey Frijns wordt gedreven door herhaling. Dezelfde actie keer op keer. Totdat het materiaal de manische kant van haar geest laat zien. Opgeruwd worden door dezelfde beweging die eraan werd opgedrongen. Totdat de materialen er een zekere schoonheid in beginnen te vertonen. Het wordt ook gedreven door schoonheid. De schoonheid van de brute herhaling. Een zekere subtiliteit in de onbedoelde details. Een rust te vinden in het stuk. Een rust die te vinden is in het beeld ervan dat de tijd laat zien. Het werk wordt gedreven door tijd. Eindeloos proberen iets ongrijpbaars vast te leggen. Eindeloos proberen haar gedachten van het moment vast te leggen. Iets willen grijpen dat zo ver weg van haar lijkt, maar toch zo onvermijdelijk dichtbij. Ze wil het verstrijken van de tijd in mijn werk kunnen voelen. Met behoud van het melancholische idee. Haar werk wordt gedreven door melancholie. Herinneringen die zich in de geest blijven herhalen. Wanhopig vasthouden aan wat eens was. Ze op een bijna krachtige manier op papier zetten, op een bijna onvrijwillige manier.

I Eye komt voort uit de nieuwsgierigheid naar hoe het lichaam omgaat met het ongemakkelijke gevoel dat samengaat met het zich bekeken voelen. Dit gevoel brengt het
verlangen met zich mee om de dreigende afstand van de blik te overwinnen door een intimiteit met degene die kijkt op te zoeken. Als de blik een afstand overschrijdt, zou het dan mogelijk zijn om deze afstand kleiner te maken? Achter de bekende foto’s van vrouwen met hysterie zit gecondenseerd door de klik van de camera een stilte, vol spanning, geluid en beweging. Veel van deze foto’s zijn geënsceneerde foto’s, waarbij de vrouw (grotendeels) haar rol goed kende. Het is deze machtsverhouding die in I Eye wordt verkend. De blik die
analyseert, manipuleert en observeert en het lichaam dat besluit te tonen of te verbergen.

Marijke Pinoy schreef een monoloog die haar langs bijzondere plekken en mensen voert. Een tocht door het niemandsland, eeuwig op weg. “Aanvankelijk startte mijn project als een wandeling langs de filosofen Rosa Luxemburg en Hannah Arendt. Mijn ontmoetingen en gesprekken met een aantal bijzondere mensen, die mij nu en dan vergezelden, waren als water en brood. Daan Borloo, Lisaboa Houbrechts, Delfine Bafort, Arend Pinoy, Tom Vermeir, ze zijn deel van mijn tocht. Vanuit die ontmoetingen ben ik dichter bij mezelf gekomen. In het niemandsland. In de niet- plek. Even ‘rusten’. De eeuwige zee van Thalatta in mijn kopomarmen.”
Marijke deelt die eerste stap, worp, smeet graag met jullie. Onaf. Intuïtief. Impulsief. Open Vragend. Een ontmoeting met jullie via Minerva met de helm, de buizenmadame, de vader met zijn winkeltje in vijzen, de vogelmens, Goethe en De Ursonate van Kurt Schwitters.

Exceptionele tijden voor exceptionele perceptie. Exceptionele perceptie voor exceptionele tijden.
Er bestaat geen eenvoudige, eenzijdige, éénduidige taal voor universele expressie.
We hangen ons eigenste verhaal op aan een bepaalde invalshoek die we beschouwen als wat het ‘dichtst bij onszelf’ ligt.
Tenminste, elk brein is verschillend. Het hele spectrum van breinen bezorgt ons een enorme nuance tussen denkpatronen van elk individu. Lof en dank aan de ongelooflijke verscheidenheid binnen onze wereld.
Waarom die wereld net zo kleurrijk en vaag tegelijk kan zijn? “That’s where music enters…”

SO WHAT is een solo-in-progress die vrij speelt met de concepten van het vrouw zijn. Het gaat over onbewust en onaanraakbaar ongemak, gevoed door een repressieve consumptiemaatschappij die vrouwelijke lichamen objectiveert en hun stemmen onderdrukt. Met haar performance probeert Ariadna Gironès Mata deze lichamen en stemmen te reanimeren om te kunnen emanciperen – naar een kracht die er vroeger reeds was. In haar poging claimt ze uiteindelijk het speelveld terug om haar ware verlangens te verkennen en bloot te leggen.

Laten we het voor de gemakkelijkheid poëzie noemen. Of bij wijze van uitsluiting. Zoals sommige diagnoses die gesteld worden door andere diagnoses uit te sluiten: ‘We weten niet zeker wat u heeft maar we weten wèl wat u zeker niet heeft”. Op het bureau van Stefanie Huysmans liggen stapels anatomische gidsen, al kon het even goed poëzie zijn. In de transformaties die zich voltrekken in het menselijk weefsel herkent ze de bewegingen van een mensenleven. Meestal zijn die heel natuurlijk en normaal: dingen groeien, nemen af, verbleken, raken beschadigd, verharden. Maar soms is een beweging zo ingrijpend dat er sprake is van een anomalie, een fout . Dan verlangen we naar een diagnose. Maar de vraag is: wat is normaal? Bestaat dat wel? Zijn we niet allemaal ‘anatomisch incorrect’?

Daan Wilms werd geboren in Meerhout, België en studeerde percussie aan de conservatoria van München and Antwerpen. Hij werkt in een breed scala aan muzikale disciplines, zoals opera / orkest, hedendaagse muziek en solo-optredens. In de loop der jaren werkte hij samen met componisten als Steve Reich, Peter Eötvös en Krzysztof Pendercki. Groove, Rhythm en Energy zijn enkele sleutelwoorden die hij zoekt in zijn performances.